Coa morte do día,

Rabuñan a alaranxada prata

bicos da flor do toxo.

Róubanlles os ventos mareiros

os rumoreos últimos do sal;

das gorxas, os derradeiros choros.

E van acariciar os beizos

abertos nas noites escuras.

E agardando fican as estrelas,

polo lume nos peitos,

a humidade esquecida coa lúa.

Sopran azul dos seus raios

nas pestanas namoradas do ceo,

mergulladas no xeo alborado,

perladas de ardentes cristais,

ansiando voar do frío cemento.

Que afoga as gargalladas ó Sol

ó non mirar nas mañás os campos,

surcados por brazos de ferro,

rachados de valeiro sen tempo

e o gris sen laranxas,

              sen estrelas,

                     sen ceo.