pasan as cousas a golpes ou non pasan
e a satisfacción de saberse entretido
convertida dende hai tempo nun
pulso
nunha loita persoal e a morte
é o único xeito de que o tempo xire
de que a vida rode
* * * * *
camiña un entre árbores e coas preguntas como roteiro
neste devagar nesta perda os pés están de máis
como pode palparse o chan no abismo
como pode lucir o sol
e
pegar tanto
e mancar tanto
* * * * *
a fuxida en busca de exterioridade
actívase como un movemento mecánico
ao final dos días
é o mesmo comportamento que esta obcecación
por achar soidade
na escoita de voces alleas
outras conversas flúen agarimosas mentres os meus pés
avanzan
¿conseguirase algún punto un oco unha caída
capaz de esquivar todos os espellos?
No hay comentarios:
Publicar un comentario
¿Qué te parece?