La verdad es que ni siento publicar esto...

Di Gabriel Celaya

a poesía é unha arma cargada de

futuro.

Xamáis eu o chamaría desvergoñado

(puta vergoña a miña

admirando sempre en segredo),

pero

que fago eu?

(facemos, facemos)

Onde ubico eu

á poesía?

Poesía entre armas

e sen futuro?

Os nosos, claro,

(futuros)

se é que non están xa mortos

e nin nos decatamos.

Podería ser.

E

son, si, son egoísta,

e que queres que che conte se sinto

que en verdade amólame máis

o noso futuro có seu

(o da poesía)

e que se me gOsta

é PARA MIN,

tamén para vos se queredes,

pero non para ela.

Á poesía dálle igual 

seu

meu

noso

voso

FUTURO.

Ostia!

Non sei que clase de

dédeba

podería eu ter con ela,

poderíamos.

Se gOstamos dela pero

-ninsequera-

pretende facer nada por nós

máis que estar.

Nin vós por ela.

Caralluda a hipocresía!

Tampouco está por ela.

Está sen saber que está

ou mesmo sen estar

(coma futuro)

e sen saber.

Se cadra máis

aínda máis

morta que nós e

os nosos días.

E que clase de arma, foder, que clase de arma pides ti cando sobran?

Non me fodas Celaya, agora, non me fodas, mundo.

Sempre

máis, máis, máis, máis, mais mais mais mais mais maismiamamaisjmasoinfañofnpidbfdspoabfd.

Máis de quen? DE TI

DE NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOS.

Cómesnos, cómeste, mundo! Comémonos!

E Celaya cómenos tamén!

Que futuro, futuro debería ser hoxe palabra esquecida,

debería ser HOXE e NON!

EU, aborrezo EU tabús!

Pero é que xa...

non.

É que xa chega un momento

que non é que dea igual

porque non da igual

e fode, e fode, e fode

sempre o mesmo,

pero un acostúmase e colle o vicio de estar

fodido

e unha especie de morbo a esa punzadiña que reconcome por dentro e vai soltando un zume transparente que abrasa e polo menos da un pouco de calor contrastando sempre co frío de fóra e se me estou invientando isto, pasa algo?

NÓS non amamos a poesía e si ás armas

e si ó futuro que non hai

e eu... eu 

NOOOOOOOOON.

Eu quería poesía pero hoxe non quero

e se estou a facer unha merda

pois entón impórtame outra merda.

Porque non quero escribir

por iso non mancho nomes 

(desculpa, Celaya, eras só unha metáfora)

e non escribo máis,

VOMITO

ou, mellor

defeco.

Máis orixinal, non si?

Que é merda, 

que xa o sei.

Longa e desagradable,

e uliría mal se fose tanxible

(mágoa)

coma as promesas

de paz e de futuro.

INSULTO.

E sen palabras xa... para que?

Se total aprenderon a limpalas

e non creo nada

se cada día nacen novos significados para

o mesmo.

MESMO non significa mesmo,

significaría adéus.

Porque se voaron os diccionarios...

ía dicir que voan as mentes,

que va!

Pero xa que non hai futuro

o collo

e se hai armas

as deixo.

Porque estou ata os collóns

de seguir.

Agora dou a volta,

que lles fodan ás liñas rectas,

e collo e odio e cuspo no que amo sabéndome amada

aída que non o sexa.

Non quero gustar

pero incluso

chamar a atención por desgusto

si,

pois que importa

se eu (estou) non son un mundo que

pide armas

nin quero tirar futuro?